Pek çok meditatif görselde çıplak ayakların toprağa bastığını görürüz. Topraklanır, dünyanın parçası olduğumuzu bedenimize, birgün toprağa döneceğimizi de zihnimize hatırlatırız.
Toprak yuvadır, evdir. Toprak cömerttir, verir, büyütür. Belki de bundandır arsız insanoğlunun bir gün dönüşeceği şeye daha çok hükmetme ve sahip olma arzusu.
Yüzyıllardır yönetim unsurları; topraklar ve sınırlar üzerinden büyüklüklerini göstermişlerdir. Insana bu sınırlarla hükmetmiştir, bulunduğu topraklar insanın kültürünü, geleneklerini oluşturmuştur. Toprak insanoğlunu büyütürken insansa sınırlamış, limitlemiştir.
Ne gariptir ki dünyanın üzerindeki herkes bu topraklara aitken ve pek çok inanca göre topraktan gelip toprağa dönecekken, araya insan girmiştir. Koparmıştır tüm bağları. Kat kat istiflenmiştir insanoğlu betonlara. Fiziksel hayat bitip de toprağa gideceğin o an vuslata dönüşmüştür, yıllardır ayrı kalanların buluşması gibi...
Bedenimle sınırlı değilim, ama bu bedende olmamın da bir sebebi var. Duyularımla hissetmem lazim bu dünyayı,
Toprağa dokunmam lazım,
Toprağı koklamam lazım,
Toprağı dinlemem lazım,
içinde barındırdığı hayatı anlamam lazım. Toprakla bütünleşeyim ki özgürleşeyim, kendimi ve hayatı anlayabileyim ve bu dünyaya gelme misyonunu yerine getirebileyim.
Derdimi ağaçlara anlattığım, stresimi toprakla paylaştığım, bulutlardan oğluma masallar anlattığım, güneşinden gözlerimin kamaştığı bir dünyam olsun benim. Sınırsız olsun, özgür olsun, bilinçli olsun.
Çok mu şey istiyorum, çok mu şey istiyoruz?